Папа з'яўляецца кіраўніком Ватыкана - карлікавай дзяржавы, якая займае некалькі кварталаў у Рыме вакол сабора Святога Пятра. Узнік Ватыкан у 1929 г. замест былой Папскай вобласці, якая існавала з 756 па 1870 гг. і ўключала ў сябе некалькі італьянскіх правінцый. Падставай для яго ўзнікнення з'явілася пагадненне, падпісанае паміж папам Піем XI і ўрадам Мусаліні. Ватыкан займае тэрыторыю ў 44 гектары і мае ўсе дзяржаўныя атрыбуты: герб, сцяг, гімн, сімвалічнае войска са швейцарскіх гвардзейцаў. Як суверэнная дзяржава Ватыкан падтрымлівае дыпламатычныя адносіны больш як са ста краінамі. Паслы Ватыкана называюцца нунцыямі (лац. nuntius - веснік).

Згодна з канстытуцыяй Ватыкана, Рымскаму папе належыць вышэйшая заканадаўчая, выканаўчая і судовая ўлада. Кіруючы орган каталіцкай царквы мае назву Святы Прастол. Кіраўніцтва Ватыканам і царквой папа ажыццяўляе праз цэнтральны адміністратыўны апарат - Рымскую курыю. Яна складаецца з 9-ці кангрэгацый, 12-ці саветаў, 3-х трыбуналаў і 3-х канцэлярый, якія курыруюць розныя накірункі і формы дзейнасці.

Папа з'яўляецца аднаасобным кіраўніком каталіцкай царквы і яму належыць рашаючы голас ва ўсіх справах. Аднак сваю ўлад ён ажыццяўляе ў адзінстве з біскупамі і выносіць меркаванні па важных пытаннях толькі параіўшыся з імі. Пры папе дзейнічае дарадчы орган - Сінод, які склікаецца адзін раз у тры гады. У яго склад уваходзяць патрыярхі і мітрапаліты ўсходніх каталіцкіх цэркваў, кіраўнікі нацыянальных епіскапскіх канферэцый і манаскіх ордэнаў, а таксама асобы, персанальна прызначаныя папам. Для вырашэння найбольш важных царкоўных пытанняў папы збіраюць саборы. Рашэнні сінодаў і сабораў набываюць абавязковую сілу пасля таго, як іх падпіша папа.

На рэгіянальным узроўні існуюць епіскапсккія канферэнцыі, якія перыядычна збіраюцца на свае паседжанне. У час паміж канферэнцыямі дзейнічаюць абраныя імі кіруючыя органы. Ёсць епіскапскія канферэнцыі краін Еўропы, Лацінскай Амерыкі:, Азіі і Афрыкі. На іх вырашаюцца праблемы каталіцкай царквы дадзенага рэгіёну.

Нацыянальныя каталіцкія цэрквы зараз карыстаюцца значнай самастойнасцю, асабліва ў эканамічнай сферы. Частку свайго даходу яны адлічваюць у бюджэт Ватыкана, астатнім распараджаюцца самі. Кіруюць нацыянальнымі каталіцкімі цэрквамі кардыналы, патрыярхі, мітрапаліты, архібіскупы ці біскупы, якіх прызначае папа. Называюцца яны прымасамі (лац. primas - той, хто мае першынство). Для вырашэння мясцовых праблем прымасы склікаюць нацыянальныя сіноды з прадстаўнікоў духавенства і веруючых.

Асноўнай структурнай адзінкай каталіцкай царквы з'яўляецца епархія. Узначальваецца яна біскупамі, якіх прызначае папа, і якія непасрэдна з ім зносяцца. Пры іх існуюць епархіяльныя ўпраўленні для вырашэння штодзённых праблем.

Асаблівасцю каталіцкай царквы з'яўляецца наяўнасць манаскіх ордэнаў - арганіэацый манахаў ці манашак, створаных для ажыццяўлення канкрэтнага віду дзейнасці: добрачыннасці, адукацыі, дапамогі хворым, прапаганды веры і г.д. У каталіцкай царкве існуе звыш 150 манаскіх ордэнаў. Некаторыя з іх дзейнічаюць на тэрыторыі Беларусі. Таксама ёсць шматлікія арганіэацыі веруючых для выканання самых розных задач.

Зараз у каталіцкай царкве налічваецца каля 4,5 тыс. біскупаў, каля 450 тыс. святароў і каля мільёна манахаў і манашак. Усе яны выконваюць цэлібат (ад лац. caelebs - нежанаты) - зарок бясшлюбнасці.

На Беларусі на 1 студзеня 1999 г. існавала 399 каталіцкіх прыходаў . Ёсць тры епархіі: Мінская, Магілёўская, Пінская і Гродзенская. Кіруючм органам прыхода з'яўляецца прыходскі сход, які выбірае выканаўчы орган - прыходскі савет. Апошні складаецца са старшыні, яго намесніка, скарбніка і членаў рэвізійнай камісіі.

Для падрыхтоўкі святароў існуе каталіцкая семінарыя ў Гродна, выкладанне там вядзецца пераважна на польскай мове.

5. Уніяцтва на Беларусі

Уніяцтва (ад лац. unio - саюз, аб'яднанне) - рух у хрысціянстве, заснаваны на аб'яднанні з каталіцтвам іншых хрысціянскіх накірункаў на ўмовах вяршынства Папы Рымскага і прыняцця каталіцкіх дагматаў пры захаванні своеасаблівасцяў культу.

Найбольш вядомай спробай аб'яднання з'яўляецца Брэсцкая унія, якая была заключана ў 1596 г. у Брэсце па ініцыятыве кіраўнікоў праваслаўнай царквы ВКЛ. Яе прычынамі з'яўляюцца:

I. Неабходнасць выхаду з таго_крызіснага стану, у якім апынулася прваслаўная царква. Гэты крызіс быў абумоўлены як вонкавымі, так і ўнутранымі прычынамі. У ХVІ ст. на тэрыторыі Беларусі распаўсюджваецца Рэфармацыя, якая мела тут вельмі вялікія поспехі. У сучаснікаў нават узнікала думка, што паступова яна выцісне з ВКЛ праваслаўе і каталіцтва. Каталіцкая царква хутка аправілася ад наступлення і пачала працэс Контррэфармацыі. Праваслаўная ж не магла гэтага зрабщь, бо была слабой. Кіраўнікі праваслаўнай царквы ВКЛ у сваей барацьбе з пратэстантамі не маглі абапірацца на канстанцінопальскіх патрыярхаў, бо тыя самі з падзеннем Канстанцінопаля трапілі ў залежнасць ад турэцкіх султанаў. Праваслаўныя скардзіліся, што канстанцінопальскія патрыярхі, якія лічыліся вярхоўнымі архіпастырамі іх царквы, не звяртаюць на яе ніякай увагі і не клапоцяцца аб ёй. Сярод праваслаўных святароў панавалі разбэшчанасць і невуцтва. Нават епіскапы не ведалі добра хрысціянскае веравучэнне і не маглі правільна выконваць набажэнства. Яны больш клапаціліся пра свае ўласныя справы, чым пра справы царквы, паводзілі сябе як тыповыя свецкія феадалы: лаяліся з суседзямі, палявалі, пілі. Сярод праваслаўных святароў мелася шмат такіх, якія былі жанатымі некалькі разоў, што катэгарычна забаранялася кананічкымі правіламі. Сам Мітрапаліт Кіеўскі Анісіфор Дзеванька да свайго пасвячэння.ў сан быў удаўцом пасля смерці другой жонкі і таму не мог з'яўляцца духоўнай асобай. Ён зусім не дбаў аб справах царквы, за што неаднаразова атрымліваў нараканні з боку веруючых. У 1589 г. Канстанцінопальскі патрыярх пазбавіў Анісіфора Дзеваньку сану і ўзвёў у мітрапаліты настаяцеля Мінскага Узнясенскага манастыра Міхаіла Рагазу, які праз некалькі год і пайшоў на унію.

2. Небяспека трапіць пад царкоўнае кіраўніцтва Масквы, дзе ў 1589 г. быў абраны патрыярх, які адразу пачаў прэтэндаваць на ўладу над праваслаўнымі ВКЛ. Зразумела, з гэтым правячыя колы Вялікага Княства не маглі пагадзіца. Маскву ў той час лічылі галоўным ворагам, з ей вяліся безупынныя войны. Таму ўслед за палітычнай Люблінскай уніяй (1569) з Польшчай, дзе пануючай рэлігіяй было каталіцтва, паўстала пытанне і аб рэлігійным аб'яднанні.

Падрыхтоўка яго вялася кіраўнікамі праваслаўнай царквы ВКЛ некалькі год. У кастрычніку 1596 г. у Брэсце быў скліканы сабор, для вырашэння пытання аб уніі. На яго з'ехаліся як яе прыхільнікі, так і праціўнікі. Фактычна адбылося два саборы: уніяцкі і праваслаўны, якія абвясцілі адзін аднаму праклён. 8 кастрычніка 1596 г. на уніяцкім Брэсцкім саборы была прынята грамата аб аб'яднанні з каталіцкай царквой.

Заключаная ў Брэсце унія прывяла не да рэлігійнага адзінства, а да канфрантацыі паміж яе прыхільнікамі і працаўнікамі. На баку уніі стаяла большасць царкоўнага кіраўніцтва ВКЛ і ўрад Рэчы Паспалітай. Яе праціўнікамі ў асноўным былі казакі, частка духавенства і гараджан. Найбольш вядомым вынікам канфлікту з'явілася забойства ў 1623 г. у Віцебску Полацкага архібіскупа Езафата Кунцэвіча.

Аднак вялікіх рэлігійных канфліктаў у сувязі з увядзеннем уніі на Беларусі не было. Яна была заключана па ініцыятьіве епіскапаў на чале з мітрапалітам, за імі ў унію пайшлі святары, а за святарамі народ. Тым больш, што просты чалавек не бачуў асаблівай розніцы паміж старым і новым станам: ён прыходзіў у тую ж царкву, бачыў таго ж святара, захоўваліся тыя ж абрады і каляндар. У тонкасцях розніцы паміж праваслаўнумі і каталіцкімі дагматамі просты чалавек не разбіраўся, альбо каго памінаюць пры набажэнстве - Канстанцінопальскага патрыярха, ці Рымскага папу - яму было ўсё адно. Таму уніяцтва паступова распаўсюджваецца, і ў канцы ХVП ст. да яго належала каля 80% насельніцтва Беларусі. У большасці гэта былі сяляне, асноўная частка магнатаў і шляхты належала да каталіцтва, праваслаўных амаль не засталося.

Уніяцтва аказала вельмі вялікі і станоўчы ўплыў на развіццё беларускай культуры. У ім былі сінтэзаваны ўсходнія і заходнія элементы і стварыўся свой арыгінальны тып рэлігійнага і культурнага светаўспрымання. Згодна з умовамі уніі былі захаваны праваслаўныя абрады, яле ў іх адпраўленне шырока ўводзіліся каталіцкія элементы: арганная музыка, скульптуры, лаўкі. Ва уніяцкім абразе былі пераапрацаваны элементы як візантыйскага, так і заходнееўрапейскага жывапісу. Мясцовыя дойліды пры пабудове уніяцкіх храмаў распрацавалі на падставе арыгінальнай інтэрпрэтацыі еўрапейскага барока свой уласны стыль - віленскае альбо уніяцкае барока.

Асабліва трэба адзначыць, што уніяцкая царква была у той час адзінай, якая выкарыстоўвала ў набажэнстве старабеларускую мову і тым самым садзейнічала яе захаванню і развщцю ва ўмовах узрастаючай польскай культурнай і палітычнай экспансіі, якая праявілася ў прыватнасці ў тым факце, што ў 1697 годзе Сейм Рэчы Паспалітай забараніў ужыванне старабеларуекай мовы ў справаводстве.

Пасля далучэння тэрыторыі Беларусі да Расійскай імперыі ў выніку трох падзелаў Рэчы Паспалітай царскі ўрад устаў на шлях ліквідацыі уніі і пераводу уніятаў у праваслаўе. Трэба адзначыць, што рабілася гэта па чыста палітычных матывах. Расійскую імператрыцу Кацярыну П, пры якой адбыліся падзелы Рэчы Паспалітай, вельмі цяжка назваць веруючым чалавекам. Яна была прыхільніцай філасофіі Асветніцтва, перапісвалася з Дзідро і Вальтэрам і адкрыта прыгнятала ў сваёй краіне праваслаўную царкву. Аднак адной з прычын далучэння нашых земпяў да Расіі была названа неабходнасць вызвалення адзінаверцаў. Спачатку Кацярына П абяцала, што на уніятаў не будзе ніякага ціску, але потым выдала некалькі ўказаў аб "искоренении унии". У выніку, па афіцыйных звестках, каля 3-х мільёнаў уніятаў перайшлі ў праваслаўе. Калі ў 1795 г. Кацярына ІІ памерла, яе сын Павел І адмовіўся ад палітыкі прымусовага далучэння, і прыкладна 90% былых уніятаў зноў вярнуліся да сваёй старой веры.

Больш грунтоўна і паслядоўна ў гэтай справе дзейнічаў урад Мікалая I. Была праведзена неабходная падрыхтоўчая работа сярод уніяцкіх светароў і біскупаў, ім абяцаліся матэрыяльныя правілеі, на непакорных аказваўся ціск. У выніку на Полацкім уніяцкім саборы ў 1839 г. было прынята рашэнне аб ліквідацыі уніі і далучэнні уніятаў да праваслаўя.

Вялікіх хваляванняў пры ліквідацыі уніі на Беларусі не адбылося. Аднак гэтая падзея мела адмоўны вынік для нашай нацыянальнай культуры. Уніяты не хацелі пераходзіць у праваслаўе, а масава пераходзілі ў больш блізкае ім каталіцтва, якое ў тыя часы было моцным сродкам паланізацыі.

Пытанне аб адраджэнні уніяцтва на Беларусі было ўзнята ў час паўстання 1863 г. Кастусём Каліноўскім. Шосты нумар яго "Мужыцкай праўды" быў цалкам прысвечаны уніяцтву. Каліноўскі заклікаў пакінуць "схізму і пераходзіць на праўдзівую веру дзядоў і прадзедаў". Аднак гэты заклік не меў шырокай падтрымкі, і падаўленне паўстання надоўга знішчыла надзею на адраджэнне на Беларусі уніяцтва.

Ліквідацыя уніяцкай царквы ў Расійскай імперыі не спыніла імкнення да яе адраджэння, бо з ёй беларуская інтэлігенцыя звязвала лёс роднай культуры і лічыла асноўнай прычынай скасавання уніі тое, што яна была адной з галоўных перашкод на шляху русіфікацыі Беларусі. Характэрна, што адразу ж пасля Полацкага сабора, у тым жа 1839 годзе, у цэрквах забараняецца гаварыць казанні па-беларуску.

Калі на пачатку XX стагоддзя ўзмацняецца беларускі адраджэнскі рух, адразу ж уздымаецца пытанне аб уніі. У 1908 годзе браты Луцкевічы завязваюць кантакт з украінскім уніяцкім мітрапалітам Шэптыцкім і ўзнікае праект узнаўлення уніі на Беларусі. Знайшліся і святары, гатовыя правесці патрэбную працу, але царскі ўрад гэтага не дапусціў.

Толькі пасля Лютаўскай рэвалюцыі, калі сярод часткі рускага праваслаўнага духавенства пачалі выяўляцца унійныя настроі. Часовы ўрад дазволіў склікаць у Петраградзе сінод грэка-каталіцкай царквы.

Аднак, ва ўмовах бальшавіцкага рэжыму ў Расіі спынілася нармальнае жыццё цэркваў. У такім становішчы унійная праца была магчыма толькі ў Польшчы, да якой пасля Рыжскага дагавору адышла значная частка беларускіх і ўкраінскіх абшараў з 4-мільённым насельніцтвам. У выніку гэтай працы на тэрыторыі Заходняй Беларусі перад вайной было каля трыццаці уніяцкіх прыходаў з прыкладна 25 тысячамі веруючых.

Пасля вызвалення тэрыторыі Заходняй Беларусі і Заходняй Украіны ад немцаў савецкі ўрад пачаў гвалтоўную і жорсткую ліквідацыю уніі. Уніяцкае духавенства абвінавачвалася ў тым, што яно з'яўляецца агентам Ватыкана, саюзнікам ўкраінскіх “буржуазных” нацыяналістаў. У сакавіку 1946 года пад непасрэдным кантролем Міністэрства дзяржаўнай бяспекі ў Львове быў праведзены сабор уніяцкіх біскупаў, які прыняў рашэнне аб ліквідацыі уніі і пераходзе ўсіх уніяцкіх прыходаў у склад Рускай праваслаўнай царквы. Ватыкан гэтага рашэння не прызнаў.

Новае адраджэнне уніяцтва на Беларусі пачалося ўжо ў пасля-перабудовачны час. У 1989 г. была арганізавана уніяцкая суполка ў Гомелі, а ў 1990 г. у Мінску. На 1 студзеня 1999 г. на Беларусі зарэгістравана 13 уніяцкіх суполак. Есць уніяцкі кляштар у Полацку. Уніяцкая царква на Беларусі і Украіне называецца грэка-каталіцкай.

Уніяцтва на нашых землях мае цікавую гісторыю. Доўгі час яно з'яўлялася рэлігіяй асноўнай масы насельніцтва і аказала істотны ўплыў на беларускую культуру. Зараз уніятаў на Беларусі няшмат, у асноўным гэта прадстаўнікі нацыянальна дасведчанай інтэлігенцыі.

СПІС ВЫКАРЫСТАНЫХ КРЫНІЦ

1.Религиоведение: Хрестоматия: Учеб. пособ. / Автор-сост. П.И. Костюкович. - Мн.: Новое знание, 2000. - 480с.

2. Адзіночанка В.А., Рэлігіязнауства: вучэбны дапаможнік для ВНУ / В.А.Адзіночанка. - Минск : Універсітэцкае, 2001. - 240 с.

3. Кудрявцев В.В. Лекции по истории религии и свободомыслия / В.В. Кудрявцев. - Мн., 1998.

4. Костюкович П.И. Религиоведение: Уч. пособ. - Мн.: "Новое знание", 2001. - 192с.

Страницы: 1, 2, 3