Іудаізм
ЗМЕСТ
1. Этапы гісторыі іудаізму
2. Веравучэнне і культ іудаізму
3. Іудаізм на Беларусі
СПІС ВЫКАРЫСТАНЫХ КРЫНІЦ
Іудаізм - нацыянальная рэлігія яўрэяў. Колькасць яго прыхільнікаў складае зараз 14 мільёнаў чалавек. Большасць іх жыве ў Ізраіле і ЗША.
Іудаізм з'яўляецца самай старажытнай монатэістычнай рэлігіяй. Яго фарміраванне пачынаецца з XIII ст. да н.э., калі качавыя яўрэйскія плямёны заваёўваюць тэрыторыю Палесціны (Ханаан). Да гэтага яўрэі былі політэістамі, іх вераванні і абрады прынцыпова не адрозніваліся ад тых, якіх прытрымліваліся іншыя народы гэтага рэгіёну. Сярод яўрэяў былі шырока распаўсюджаны фетышызм, анімізм і магія. Аднак і пасля XIII ст. да н.э. яўрэі не адразу робяцца паслядоўнымі монатэістамі, існуюць шматлікія выпадкі адступлення ад культу адзінага Бога і шанаванне багоў тых народаў, сярод якіх яўрэі жылі. Канчаткова монатэізм усталёўваецца сярод яўрэяў у VІ ст. да н.э.
Тэрмін "іудаізм'' паходзіць ад назвы самага шматколькаснага з дванаццаці яўрэйскіх плямён - племені Іуды, якое ў XI ст. да н.э. зрабілася пануючым.
Даследчыкі вылучаюць у гісторыі іудаізму тры асноўныя этапы: біблейскі, талмудычны рабіністычны і рэфармісцкі.
Біблейскі этап ахоплівае час з XIII ст. да н.э. па 70 г. н.э. У гэты перыяд яўрэі мелі сваю дзяржаву на тэрыторыі Палесціны. Асноўную ролю ў іх рэлігійным і палітычным жыцці адыгрывае першая частка Бібліі, якую іудзеі называюць Танах (Запавет). Ён складаецца з 39 кніг і трох частак: "Закон'' (Тора), "Прарокі" (Набіім) і "Пісанні" (Кетубім). Напісаны Танах быў у ХІІІ-ІІ стст. да н.э. на тэрыторыі Палестыны і Вавілона на старажытнаяўрэйскай мове.
Анову Танаха складае палажэнне аб тым, што ёсць адзіны Бог Яхвэ, які ўсё стварыў, абраў яўрэяў і заключыў з імі запавет, згодна з якім, яўрэі абавязаны шанаваць Яхвэ як адзінага Бога і выконконваць Ягоныя запаведзі, а Яхвэ будзе падтрымліваць яўрэяў.
Трэба адрозніваць запавет, як ён разумеецца ў іудаізме, ад блізкіх яму паняццяў "завяшчанне" і "дагавор". У адрозненне ад завяшчання, запавет патрабуе і ад іншага боку (яўрэяў) актыўных дзеянняў, інакш ён скасоўваецца. У адрозненне ад дагавору, запавет з'яўляецца аднабаковым - ініцыятыва яго заключэння цалкам сыходзіць ад Яхвэ.
Першым чалавекам, з якім у яўным выглядзе быў заключаны запавет, і, адпаведна, першым яўрэем, лічыцца Аўраам. Згодна з Бібліяй, ён жыў у ХVІІІ ст. да н.э. у Уры Халдзейскім (Вавілоне), быў качэўнікам, чалавекам даволі багатым, але не меў дзяцей, ад чаго вельмі пакутваў. І аднойчы Аўрааму з'явіўся Бог і даў яму два абяцанні. Па-першае, Ён паабяцаў аддаць яму і ягоным нашчадкам Зямлю Ханаанскую (Палесціну), куды загадаў перасяліцца. Па-другое, Бог паабяцаў Аўрааму, што ад яго пойдзе шматлікі народ, які будзе дабраславёны: "І сказаў Гасподзь Аўрааму: пайдзі з зямлі тваёй... у зямлю, якую Я ўкажу табе. І Я ствару ад цябе вялікі народ, і дабраслаўлю цябе... І дабраславяцца ў табе ўсе плямёны зямныя" (Быц.,12, 1-3) Згодна з Бібліяй, калі Аўрааму было сто гадоў, а ягонай жонцы Сары -дзевяноста , у іх нарадзіўся сын Ісак. Як знак гэтага запавету з Богам, Аўраам зрабіў сабе абразанне. І зараз кожнаму іудзейскаму хлопчыку на восьмы дзень жыцця робяць абразанне, каб указаць на ягоную прыналежнасць да богаабранага народа.
У далейшым, згодна з Бібліяй, у больш пашыраным і дэталёвым выглядзе запавет быў заключаны з Маісеем, які вывеў яўрэяў з егіпецкага палону, правёў праз Чырвонае мора і сорак гадоў вадзіў па пустыні, каб змянілася пакаленне і ў Зямлю Абяцаную не ўвайшлі тыя, хто нарадзіўся ў рабстве.
Матывы богаабранасці адыгралі вельмі значную ролю ў гісторыі яўрэйскага народа. Упэўненасць у сваей выключнасці і нязменнай падтрымцы Бога дазволіла яўрэям вытрымаць сур'ёзныя і шматлікія выпрабаванні. Палітычны лёс яўрэяў быў вельмі цяжкім. Тэрыторыя Палесціны знаходзілася на перакрыжаванні інтарэсаў магутных дзяржаў, і яе ўвесь час заваёўвалі. Ужо ў Х ст, старажытнаяўрэйская дзяржава распалася на дзве часткі: Ізраіль і Іудзею. На тэрыторыі Іудзеі знаходзіўся Іерусалім са знакамітым Іерусалімскім храмам, які лічыўся домам Яхвэ.і з'яўляўся цэнтрам іудаізму. У 722 г. да н.э. Ізраіль быў заваяваны асірыйцамі, а ў 586 г. да н.э. Іудзею заваяваў вавілонскі цар Навухаданосар. Іерусалімскі храм быў разбураны, а мноства народу на чале са жрацамі вывелі ў Вавілон. Гэта была агульнапрынятая ваенная тактыка тых часоў: з заваяванай краіны выводзіліся найбольш таленавітыя рамеснікі, каб яны працавалі на заваёўнікаў, а таксама знаць, каб не было каму ўзняць паўстанне. Апынуўшыся ў Вавілоне, яўрэі былі пазбаўлены магчымасці наведваць Іерусалімскі храм і прыносіць там ахвяры Яхвэ. Таму тут узнікае іншая рэлігійная арганізацыя іудзеяў - сінагога (сход веруючых), дзе чыталі свяшчэнныя кнігі і спявалі псалмы (рэлігійныя гімны). Сінагогай сталі таксама называць будынак, у якім усе гэта адбывалася.
У 538 г. да н.э. Вавілон заваяваў персідскі цар Кір, які дазволіў яўрэям вярнуцца ў Іерусалім і адбудаваць там храм. У перыяд так званага Другога храма яўрэі паступова ператвараюцца ў адзіную рэлігійную суполку. Уся ўлада канцэнтруецца ў руках жрацоў, першасвятар атрымлівае паўнамоцтвы кіраўніка дзяржавы. Узмацняецца адасобленасць яўрэяў ад іншых народаў, згодна з прынятым у 444 г. да н.э. законам, ім забаранялася ўступаць у шлюб з прадстаўнікамі іншых народаў. Гэтым быў пакладзены пачатак этнічнай і рэлігійнай замкнутасці яўрэяў.
У 322 годзе да н.э. Палесціна была заваявана войскамі А.Македонскага, а ў 66 г. да н.э. трапляе пад уладу Рыма. Узмацняецца працэс рассялення яўрэяў па-эа межы Палесціны, які атрымаў назву дыяспара. Многія яўрэі, асабліва з вышэйшых слаёў, сталі прымаць грэчаскія эвычаі.
Усё гэта прывяло да крызісу ў іудаізме. У ім вылучыліся тры партыі альбо школы: садукеі, фарызеі і ясеі.
Садукеі (ад імя Цадока, заснавальніка жрэцкай дынастыі) належалі да вышэйшага жрэцтва Іерусалімскага храма, , знаці і багатага купецтва. Яны выступалі за строгае выкананне рэлігійнай традыцыі, а таксам ў абарону інтарэсаў вышэйшых слаёў грамадства. Асноўнай іх мэтай было стварэнне магутнай яўрэйскай дзяржавы.
Фарызеі ("аддзеленыя'') былі звязаны з сінагогамі, дзе яны займаліся тлумачэннем Торы і навучаннем веруючых. Яны імкнуліся да большага дэмакратызму ў рэлігійным жыцці, клапаціліся аб дабрабыце простага народа і выступалі за больш гібкае ўспрыманне традыцыі. Аднак асноўны націск яны рабілі на неабходнасць захавання вернасці духу Торы і імкнуліся паслядоўна і дэталева яе выконваць. Па гэтай прычыне ў далейшым слова "фарызей'' стала абазначаць чалавека, які дэманструе паказную набажнасць.
Ясеі ("сыны святла") уяўлялі сабой нешта накшталт манаскай суполкі, члены якой вялі аскетычнае жыццё і не прызнавалі знешняй абраднасці. Яны верылі ў замагільнае існаванне, дзе праведнікі атрымаюць узнагароду. У ясеяў існаваў культ нейкага "Настаўніка справядлівасці", які быў пакараны за веру.
Ва ўмовах рымскага прыгнёту і палітычнага заняпаду сярод іудзеяў узмацняюцца чаканні Месіі, якія існавалі ўжо на працягу некалькіх стагоддзяў. Верылі, што Яхвэ карае яўрэяў за іх адступленне ад запавету, але Ён застаецца нязменным у сваей міласці да абранага Ім народа. Яхвэ пашле яўрэям Месію ("Памазаніка"), які вызваліць іх ад чужаземнага прыгнёту і дасць ім новы запавет. На працягу некалькіх стагоддзяў іудзеі марылі аб ''Дні Гасподнім", калі Бог праз Месію выратуе свой народ. Аднак яны па-рознаму ўяўлялі сабе вызваліцеля, які павінен быў прыйсці. Прарокі, якія прадказалі з'яўленне Месіі, пісалі аб ім як аб духоўным вызваліцелю і сцвярджалі, што ён не толькі дасць яўрэям новы запавет, які будзе запісаны ў іх сэрцах, але дабраахвотна прыме пакуты за грахі людзей. Большасць жа іўдзеяў уяўляла Месію як палітычнага вызваліцеля, які ўзначаліць паўстанне супраць іншаземцаў, пасля чаго яўрэі будуць панаваць над сваімі ворагамі, жыць у шчасці і багацці. Само слова "месія'' (па-старажытнаяўрэйску "машыах") перакладаецца як ''памазаннік". Чакалася, што ён будзе з роду цара Давіда. У старажытных яўрэяў цароў памазвалі на царства - лілі ім на галаву асаблівы алей як знак царскай годнасці. Адныя іудзеі ўяўлялі Месію як духоўнага цара, другія - як палітычнага.
У І ст. н. э. на грунце іудаізму ўзнікла хрьісціянства. Было абвешчана, што тым Месіяй, якога іудзеі чакаюць ужо некалькі стагоддзяў, з'яўляецца Ісус Хрыстос. Асноўная частка іудзеяў не прыняла Хрыста ў якасці Месіі і стала праследаваць хрысціян як шкодную секту. Галоўныя надзеі яўрэяў былі звязаны з палітычным вызваленнем ад рымскага прыгнёту. Былі ўзняты два паўстанні (у 66-73 і 132-135 гг.). Абодва яны пацярпелі паражэнне. У 70 г. рымляне разбурылі Іерусалімскі храм, а ў 133 - сам Іерусалім.
Талмудычна-рабінстычны этап доўжыўся з 70 г. па першую палову XIX ст. У іудаізме гэтага перыяду ў рэлігійнай форме знайшло сваё адлюстраванне жыццё яўрэяў ва ўмовах дыяспары. Вялікая колькасць яўрэяў жыла за межамі Палесціны і раней, але разбурэнне Іерусаліма і храма паклала канец існаванню старажытнаяўрэйскай дзяржавы, а разам з ёй і старажытнаму іудаізму. У дыяспары канчаткова фарміруецца новая рэлігійная арганізацыя іудзеяў - сінагога. Яна выконвала ролю рэлігійнага і грамадскага цэнтра. Кіруючая роля ў сінагогах належала рабінам ( ад. яўр. раббі - настаўнік). Гэта былі адукаваныя людзі, якія займаліся навучаннем, чытаннем і тлумачэннем Танаха, асабліва першай яго часткі - Торы, а таксама вырашэннем жыццёвых праблем яўрэяў на падставе палажэнняў апошняй.
Ва ўмовах страты дзяржавы і жыцця сярод іншых народаў яўрэі захавалі веру ў сваю богаабранасць і кожны свой крок імкнуліся суадносіць з тым рэлігійным законам, які даў ім Бог. Па гэтай прычыне ўзнікла патрэба ў дэталёвых кементарыях да Торы, каб ужыць яе нормы ў канкрэтных выпадках жыцця . Першыя такія каментарыі з'явіліся яшчэ ў ІV стагоддзі да н. э. Спачатку яны перадаваліся вусна, а потым пачалі запісвацца і атрымалі назву Мішна (''Паўтарэнне''). Крыху пазней быў створаны каментарый да Мішна - Гемара (''Поўнае тлумачэнне"). Аб'яднаныя Мішна і Гемара атрымалі назву Талмуд (''Вучэнне''). Існуе дзве ягоныя рэдакцыі: палесцінская (Ш ст. н.э.) і вавілонская (V ст. н.э.) Талмуд ўяўляе сабой велізарны зборнік рэлігійна-юрыдычных правіл, а таксама жыццевай мудрасці яўрэяў. У ім даецца надзвычай даталёвая рэгламентацыя паводзін. Ён становіцца асновай заканадаўства і маралі іудзеяў.
На гэтым этапе ў іудаізме ўзнікае містычны рух - Кабала, (старажытнаяўр. - паданне, традыцыя). Згодна з ёй, Бог - гэта бясконцая і нявызначаная сутнасць, пазбаўленая любых атрыбутаў. Аднак яна праяўляецца праз рэчы, самаразгортваецца ў іх. Наблізіцца да пазнання Бога чалавек можа праз асэнсаванне таямнічага сэнсу імёнаў, літар, якія складаюць імёны, і лічбаў, якія адпавядаюць гэтым літарам. Кабалісты верылі, што пры дапамозе спецыяльных магічных рытуалаў і малітваў чалавек можа аказваць уплыў на гістарычны працэс (напрыклад, наблізіць прышэсце Месіі), бо Бог дае адказы на жаданні чалавека.
Ва ўмовах жыцця сярод іншых народаў яшчэ больш узмацоўваецца этнічная замкнутасць яўрэяў. Яны не змешваюцца з мясцовым насельніцтвам і жывуць асобнымі суполкамі -- кагаламі. Асноўная ўвага ў гэты час надаецца абрадаваму боку рэлігіі. Яўрэі трымаюцца за іудаізм як за веру бацькоў, каб захаваць сваю этнічную самабытнасць і пазбегнуць асіміляцыі.
Сучасны этап у гісторыі іудаізму пачаўся з першай паловы XIX ст. У гэты перыяд узнікае праблема прыстасавання яўрэяў да дасягненняў еўрапейскай культуры Новага часу. У залежнасці ад вырашэння гэтай праблемы іудаізм падзяліўся на тры асноўныя накірункі: артадаксальны, рэфарматарскі і кансерватыўны.
Страницы: 1, 2
